De Zeven Schoonheden

De komende week staat de corsoagenda boordevol leuke dingen! Aankomend weekend presenteren alle corsogroepen hun maquette aan het publiek. Deze traditie wordt al ruim 15 jaar in ere gehouden. Voorafgaand aan het Bloemencorso, tijdens de Zomermarkt in Lichtenvoorde, kan iedereen de maquettes van de corsowagens bewonderen bij restaurant De Leeuw. Daarnaast worden ook de winnende foto’s van vorig jaar getoond, waaronder twee foto’s van mijzelf. Op één van de twee foto’s staat een jonge figurante uit Lichtenvoorde. Ik heb haar vorig jaar de winnende foto beloofd. Afgelopen week stuurde ze mij al een bericht via Facebook of ze de foto nog steeds mocht hebben. Natuurlijk! Behalve een expositie met de tien winnende foto’s van 2018, is er ook ruimte vrijgemaakt om mijn fotoproject ‘Van Ontwerp tot Optocht’ aan het publiek te tonen. Heel erg spannend! Ik heb negen foto’s uitgekozen, laten vergroten en ingelijst. Daarnaast zijn er fragmenten te lezen uit de reeks columns tot nu toe. Voor de corsogroepen zelf is de bekendmaking van de definitieve optocht volgorde waarschijnlijk het spannendst. Dit gebeurt zondag om 16.00 uur.

Onlangs hoorde ik van de wagenbouwers dat er onder de mannen nogal eens opgeschept wordt met opgelopen corsowonden?! Er zou wel eens wat over geschreven zijn in het corsoblad ‘Corsief’ onder de titel ‘De Zeven Schoonheden van Zundert’. Ik was natuurlijk reuzebenieuwd naar het betreffende artikel en ben op onderzoek uitgegaan. Het bleek een artikel van zo’n 12 jaar geleden. Een corsowond is blijkbaar het ultieme bewijs dat er gewerkt is in de corsotent. De handtekening van ‘noeste arbeid’, van doorbijten en doorgaan. Ook in de corsoschuur van Teeuws is het continu uitkijken geblazen. Aan alle kanten wordt er gelast, geslepen, gezaagd, gelijmd en wringt men zich soms in de meest onmogelijke posities om op of onder de wagen te werken. Het lopen over de meters hoge steiger is voor mij al een uitdaging op zich! Het artikel bevat zeven verhalen van verschillende wagenbouwers, zes mannen en één vrouw. De komende drie weken is er een zomerbouwstop bij Teeuws, een mooi moment om deze verhalen met jullie te delen.

De inleiding bij deze verhalen werd geschreven door Eva Geene en Kim Smits.

Wie heeft de grootste? Wie heeft de ergste?! Zoals sommige zangers rappen over schotwonden die zij hebben opgelopen (bijvoorbeeld de Amerikaanse Tupac), worden gedurende de wagenbouw regelmatig corsowonden met elkaar vergeleken. Meestal worden littekens gezien als een ontsiering van het lichaam. Bij het Bloemencorso van Zundert is vind men het eerder een prachtige tastbare herinnering, een ultiem bewijs van betrokkenheid. In de corsoschuur of –tent kan (zoals ik zelf al ondervond) veel gebeuren. Er ligt van alles op de vloer: ijzer, hout, spijkers, elektriciteitskabels, foam resten en gereedschap. Er staat overal apparatuur, overal lopen wagenbouwers. Een perfecte potentiële rampplaats! Lasogen, lasspetters op je huid, een spijker in je voet, van de steiger vallen of over een kabel struikelen. Willekeurige ongelukjes die in de bouwperiode voor kunnen komen. Natuurlijk worden er bij Teeuws en alle andere corsogroepen veiligheidsmaatregelen getroffen en ook opgelegd door de Stichtingen Bloemencorso, zoals bij Teeuws door Stichting Bloemencorso Lichtenvoorde. Toch staat er bij de meeste corsogroepen, net als in de schuur van Teeuws, een bord met ‘Betreden op eigen risico’. Dit komt omdat de groep niet officieel aansprakelijk kan worden gesteld voor ongelukken die in de bouwschuur of –tent gebeuren, er bestaat wel een bestuursaansprakelijkheidsverzekering die afgesloten kan worden. De corsogroep is zelf verantwoordelijk voor het zo veilig mogelijk maken van de bouwlocatie. Het bestaande veiligheidsplan dat iedere corsogroep bezit omvat algemene en ook gerichte maatregelen om onveilige situaties te voorkomen en beperken. Het veiligheidsplan geeft aanwijzingen en bevat gespecificeerde controlelijsten voor de hulpverlening in geval van een noodsituatie.

Het verhaal van de 28-jarige Jeroen uit Laarheide:

Lasogen in 2006

“We waren op een zaterdag met drie man aan een klein wagentje van ‘Chinees Nieuwjaar’ aan het lassen. Ieder was met zijn eigen lasapparaat aan het werk. Ik denk dat ik onbewust toch veel in de lassen van een ander heb gekeken. ’s Avonds begon het, als je dan je ogen opendoet lijkt het wel of er zand in zit. Ik heb het al twee keer heel heftig gehad, je kan dan gewoon geen daglicht verdragen. Ik ben dit jaar naar de dokter geweest, die gaf me oogdruppels en zalf die het brandende gevoel verminderen. Verder heb ik met een zonnebril op gelopen. Een tip van oma: “pak een borrelglaasje met koffiemelk. Zet dit omgekeerd om je oog en knipper een paar keer, zodat de koffiemelk goed in het oog komt. Volgende dag geen centje pijn!” Dat durfde ik niet goed, het zijn toch je ogen.”

Het verhaal van de 49-jarige Michel uit ’t Kapelleke:

Figurant in 1979

“Ik heb in 1979 ‘Het leven van Jezus Christus’ ontworpen. Het leven was uitgebeeld in zes perioden. Eén periode was de kruisiging op de berg Golgota. Op acht meter hoogte heb ik aan het kruis gehangen met alleen een lendendoek aan. Tijdens de optocht heeft het van begin tot eind geregend. Ter hoogte van de Blauwstraat ben ik van de wagen afgehaald om op te warmen. Ik was helemaal verstijfd. De volgende dag was ik niet in staat mijn arm te bewegen. Door het steuntje onder mijn arm was er een zenuw afgekneld waar ik circa vier weken last van heb gehad. Bij de presentatie op het veilingterrein moest een ander mijn plaats innemen, voor hem was er een huidkleurig pak geregeld tegen de kou.”

Dat je al snel last kunt hebben van lasogen, heb ik zelf ook al wel ondervonden. Het kan namelijk schitterende foto’s opleveren, dus sta ik er regelmatig met mijn neus bovenop. Kijkend door de zoeker van de spiegelreflexcamera heb je er minder last van, helemaal onschuldig is het niet weet ik inmiddels. Mijn foto expositie bevat zowel een foto van het lassen als van het slijpen, beide heb ik mooi vast weten te leggen (vind ik zelf). Het fotoproject Van Ontwerp tot Optocht is natuurlijk nog lang niet voltooid. Daarom volgt er in september een tweede expositie bij de Johanneskerk in Lichtenvoorde. Zover is het gelukkig nog lang niet! Ik vind het project veel te leuk en ben stiekem wel blij dat het nog een paar maanden duurt.

Janette van Egten, Klomptgoed - Wordt vervolgd.